‘Ik heb dankzij geïndexeerde documenten veel van mijn familieleden kunnen vinden, maar de passagierslijst waarop mijn voorouder Isabella Peet Clayton stond, zal me altijd bijblijven. Ik had net de Albert Docks in Liverpool (Engeland) bezocht en ontdekt dat ze vanaf diezelfde haven naar Amerika vertrokken was. Het was zo fijn om haar belevenissen te lezen. Ik zal het gevoel dat ik die avond had, nooit meer vergeten. Ik ben zo dankbaar voor indexeerders. Dankzij hen kon ik dat verband met mijn voorouder leggen.’
‘Mijn grootmoeder aan moeders kant heeft haar hele leven naar de grootvader aan moeders kant van haar man (mijn grootvader) gezocht. Ik nam de zoektocht over toen ze een aantal jaar geleden overleed. Ik zocht tevergeefs tot op kerstdag 2015. Ik ging naar FamilySearch.org en begon nog eens in zijn geslachtslijn te zoeken. Tot mijn grote verbazing vond ik plotseling Daniel A. Isenhour, mijn betovergrootvader! Door die ontdekking vond ik veel andere verbanden en mogelijkheden tot tempelwerk. Ik besefte dat iemand een document geïndexeerd had, waardoor het verband gelegd was. Vanwege de vreugde die ik kreeg omdat ik dat verband eindelijk gevonden had, besloot ik ook te gaan indexeren, zodat anderen ook zulke vreugdevolle verbanden kunnen leggen. Ik ben zo dankbaar voor de mensen die dit werk verrichten. Soms lijkt het ondankbaar werk, maar er is iets wat ons gaande houdt. Bedankt!’
‘Ik ben in Mesquite (Nevada) opgegroeid. Ik was documenten van de volkstelling van 1910 aan het indexeren toen ik voor het eerst Nevada tegenkwam. Ik had al heel wat indexeringswerk voor de oostelijke staten gedaan, maar slechts weinig voor de westelijke. Ik was dus erg enthousiast. Ik kreeg een batch voor Clark County in Nevada te verwerken. Ik zocht naar de naam van de stad en raad eens wat daar stond? Mesquite! Ik was opgetogen. Ik begon een aantal namen te indexeren: Sprague, Abbott, Leavitt, Poter en kwam toen Tobler tegen. Is dat niet ongelofelijk? Mijn eigen grootmoeder en grootvader en drie van hun kinderen: Deliah, Gurda en Erlin. Opa John Alfred Tobler was 26 ten tijde van deze volkstelling en oma Delma Knight Tobler was 22. Erlin was 11 maanden oud. Ik vond het fantastisch! Mijn vader is in 1912 geboren en stond dus niet vermeld. Ik was zo blij. Wie had ooit gedacht dat ik de kans zou krijgen om de gegevens van mijn voorouders in te voeren? Ik voelde hun aanwezigheid en dat ze blij waren met mijn werk. Ik moest ervan huilen. Ik zal dat bijzondere gevoel nooit vergeten. Ik ben God er dankbaar voor. Hij bestaat echt. Ik vind dit een heerlijk gevoel. Ik weet dat God zelfs op de allerkleinste kwesties let en dat Hij er even majestueus mee omgaat als met de grote kwesties. Hij zorgt voor elk grassprietje; waarom dan niet voor mij?’
‘Volgens onze familielegende was mijn grootoom Frank rond het begin van de twintigste eeuw uit Ohio vertrokken om zijn geluk in de goudvelden van Alaska te beproeven. Mijn oudtantes betreurden altijd dat ze niet wisten wat er met hun broer gebeurd is. Mijn overgrootvader, grootvader en vader keken telkens als ze op reis gingen in het telefoonboek in de hoop hem te vinden. Ik ging de uitdaging ook aan, maar kon nooit iets vinden. Dat veranderde toen de dienstplichtregistraties uit de Eerste Wereldoorlog geïndexeerd en online gepubliceerd waren. Ik vond hem in die documenten als Charles Frank. Vervolgens zocht ik op die naam en vond ik hem in een volkstelling van 1920 in Oregon en ook in een volkstelling van 1930 in Utah. Toen er meer documenten geïndexeerd waren, vond ik zijn overlijdensakte in Salt Lake City (Utah). Dankzij de indexeerders die al die documenten geïndexeerd hebben, weten we nu waar hij terecht was gekomen.’
‘Voor mijn grootmoeder stierf, schreef ik alles op wat ze van haar familie wist. Ze had haar biologische vader nooit gekend. Haar moeder en vader waren gescheiden. Haar moeder was hertrouwd en van Missouri naar Texas verhuisd. Mijn grootmoeder was in Missouri bij haar grootouders gebleven. Ik kende de naam van haar vader en had een gezin gevonden dat zijn ouders en hem kon zijn, maar ik had geen documenten om die veronderstelling te staven. Ik zocht twintig jaar lang naar de huwelijks- of echtscheidingsakte van haar ouders. Ongeveer twee jaar geleden opende ik de detailpagina van haar vader en zag een documenthint voor hun huwelijksakte. Ze hadden elkaar in St. Louis leren kennen, maar waren voor een baan naar het westen van Indiana verhuisd. De huwelijksakte was in het oosten van Illinois opgemaakt. De plaats van het werk was volgens het document in een stadje net over de grens. De namen van de ouders van de bruid en bruidegom stonden op de akte, waardoor ik kon verifiëren dat ik de biologische vader van mijn grootmoeder wel degelijk gevonden had. Het was een indexeringswonder!’
‘Dankzij de indexering van de volkstelling van 1940, waaraan ik meegewerkt heb, kon ik de tweede voornaam en een aantal huwelijken van mijn neven en nichten vinden. Ik vond kinderen die niet in de familiebijbel stonden. Die ontdekkingen zetten me ertoe aan om meer onderzoek te doen. Ik vond huwelijken en grafsteenopschriften die ik in 35 jaar zoeken niet gevonden had.
Dankzij de dienstplichtregistraties uit de Tweede Wereldoorlog kreeg ik de volledige geboortedatums en namen van mijn neven en nichten, schoonfamilie en mijn eigen grootvader. Toen ik hun volledige naam wist, kon ik weer andere documenten en familieleden vinden.
Die documenten zijn van onschatbare waarde voor mij. Ik heb er ongeveer 150 namen door aan mijn stamboom kunnen toevoegen. Ik heb nu voldoende gegevens om tempelwerk voor ze te doen. De gezinslijsten en stamboomlijsten heb ik naar mijn neven en nichten en hun kinderen gestuurd, die nu ook interesse in genealogie hebben.’
‘Mijn indexeringswerk heeft een verhaal onthuld over iemand die we allemaal kennen. In het najaar van 2016 was ik namen op de passagierslijst van een schip dat van Europa naar New York ging aan het indexeren. Op de lijst vond ik “prof. Henry Eyring, mevr. Eyring, jhr. E.M. Eyring en jhr. H.B. Eyring”. Ik geloof dat het een document uit 1937 was. Hun jongere broer, Harden Romney Eyring (1939), was toen nog niet geboren aangezien hij niet vermeld werd. Baby’s en kleine kinderen werden gewoonlijk op de passagierslijst vermeld, ook al hadden ze nog geen naam.
Deze reis vond waarschijnlijk plaats toen professor Eyring (net als zijn tijdgenoten Enrico Fermi en Albert Einstein) aan de Princeton University doceerde, en kort nadat hij zijn verhandeling over de theorie van het absolute percentage gepubliceerd had, waardoor de wetenschap op veel gebieden grote vooruitgang geboekt heeft. Ik kan me zo voorstellen dat hij in Europa een lezing gegeven had. Hij had in zijn loopbaan immers al eens in een Duits laboratorium gewerkt en genoot internationale faam. Ik veronderstel dat dit de passagierslijst van het schip was dat hem na zo’n lezing naar huis bracht. Ik vraag me af of president Henry B. Eyring zich die reis herinnert. Ik was erg enthousiast toen ik dit document vond en nam graag even de tijd om over deze grote man en zijn reis over de oceaan te mijmeren. Misschien vond die reis ook plaats in een periode waarin de Atlantische Oceaan door Duitse onderzeeërs onveilig gemaakt werd.’
‘Mijn neef heeft de naam van mijn grootvader een aantal jaar geleden voor tempelwerk ingediend. Onlangs maakte ik me echter zorgen dat we hem niet aan zijn echte ouders hadden laten verzegelen. Dankzij geïndexeerde documenten, en vooral omdat ik ook de oorspronkelijke afbeeldingen kon raadplegen, heb ik zijn echte ouders en broers en zussen gevonden. Wat een zegen!’
‘Er was mij gezegd dat mijn grootmoeder langs vaders kant een zus had die als kind gestorven was, maar niet dat ze eerder dan mijn grootmoeder geboren was. Ik bleef haar maar zoeken in de geboorteakten in New York omdat het gezin geëmigreerd was toen mijn grootmoeder zes maanden was, en omdat er een periode van vijf jaar tussen haar en haar volgende jongere zus is.
Ik was op een avond in het centrum voor familiegeschiedenis van de ring aan het werken. Ik was met een andere geslachtslijn bezig en raakte helemaal nergens. Ik pakte gefrustreerd mijn papieren bijeen en stond op het punt om weg te gaan. Plotseling hoorde ik verschillende stemmen in mijn hoofd die zeiden dat ik Violet moest vinden. Ik gaf gehoor aan de opdracht (die veel te krachtig was om ze een ingeving te noemen), ging zitten en meldde me weer aan. Vervolgens voerde ik Violets naam in het zoekvak in. Dat leverde één zoekresultaat op. Ze stond in een Brits volkstellingsdocument van 1901. Ze was geboren en gestorven voordat het gezin geëmigreerd was.
Ik besef nu dat mijn grootmoeders familieleden het evangelie aan de andere kant van de sluier aanvaard hadden en dat kindje erbij wilden. Ik ben zo dankbaar dat indexeringswerk ons in staat stelt om onze voorouders te vinden, zodat zij deel kunnen hebben aan de zegeningen die wij genieten.’
‘Ik vond onlangs in Family Tree een documenthint op de detailpagina van mijn schoonvader. Er was een document geïndexeerd en het systeem had die hint op zijn pagina gezet. Het document gaf aan dat hij in 1940 naar Rio de Janeiro geëmigreerd was. Mijn vrouw wist daar niets van. Maar het document klopte. Zijn ouders en zijn woonplaats in de Verenigde Staten stonden er ook op. We zochten in Family Tree naar meer informatie. En die vonden we! We vonden de passagierslijst van een schip dat enkele weken later in New York City aangemeerd was. Er stonden 25 mannen op; allemaal jonge twintigers. Ze woonden allemaal in Utah: Salt Lake City, Eureka, Beaver, Midway, Brigham City enzovoort. We ontdekten dat haar vader, die in Zuid-Afrika op zending was, wegens de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog geëvacueerd werd. Daar wist mijn vrouw niets van. Dankzij de inspanningen van een indexeerder kwam ze achter dit verhaal. Wat een vondst!’
‘Ik kwam op FamilySearch.org een zekere Christian Herbst tegen die in de 16e eeuw in Italië geboren was. Mijn achternaam is ook Herbst. Aangezien dat een vrij ongebruikelijke naam is, was ik verrast. Ik vroeg me af of we familie van elkaar waren. Ik kreeg onmiddellijk een krachtig antwoord: “Ik ben je voorvader.” Ik vroeg me af hoe we dan met elkaar verbonden waren. Kort daarop kwam ik bij het indexeren de naam Fred Herbst tegen. Hij was vele jaren geleden begrafenisondernemer in Chicago. Ik vroeg me nog steeds af hoe we met elkaar verbonden waren, maar ook hij sprak tot me: “Hier ben ik.” Dankzij de gegevens in het document kon ik zijn gezin tot in Duitsland traceren. We proberen deze twee gezinnen nog steeds met het onze te verbinden, maar hun tempelwerk is al verricht. Hopelijk kunnen we op een dag de puzzel vervolledigen en die “voorouder” van ons leren kennen. We maakten ook iets anders mee waardoor veel van onze vragen beantwoord werden. Hoe was de familie Herbst uit Italië in Duitsland verzeild? Die vraag werd beantwoord toen we naar een documentaire keken waarin men een oude kaart van Europa toonde. Het zuidelijke deel van Duitsland hoorde toen bij Italië. We proberen de puzzel nog steeds te vervolledigen, maar zonder indexering was dit allemaal onmogelijk geweest. We zijn dankbaar dat we door indexering aan dit verhaal mogen bijdragen!’
‘Ik ben in 1979 lid van de mormoonse kerk geworden. Ik heb altijd gedacht dat ik het enige lid van de kerk in mijn familie was. Maar ik ben net te weten gekomen dat ik aan de kant van mijn vaders moeder drie oudtantes heb die in 1832 lid van de kerk zijn geworden. Ik heb dus voorouders onder de pioniers. Ze maakten deel uit van de groep van John Tidwell die naar het westen trok. Twee van hen waren elkaars zus en de andere was hun nicht. Een van hen had een meervoudig huwelijk. Een van de echtgenoten was ooggetuige van de moord op Joseph en Hyrum. De drie echtparen werden nog net in de Nauvootempel verzegeld voor ze uit Nauvoo verdreven werden. In mijn patriarchale zegen staat dat ik lid van de kerk ben doordat ik rechtschapen voorouders aan de andere kant van de sluier heb. Wauw! Dat is waar! Die drie tantes waren Mary Caroline Allred, Nancy Weeks Allred en Hannah Caroline Allred.’
‘Ik heb altijd gedacht dat mijn grootvaders broer Ikuji in Japan getrouwd was en zijn vrouw later naar Hawaï had laten komen. Ik had de naam van Ikuji’s vrouw, maar geen huwelijksgegevens. Aangezien de akten van prefecturen gearchiveerd worden en niemand de akten wil opzoeken, krijgen mensen die een akte aanvragen te horen dat er geen akten zijn. Dat gebeurde ook met mij.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik op een dag een documenthint die aangaf dat de huwelijksakte van Ikuji beschikbaar was. Nu blijkt dat hij in Hawaï getrouwd is. Doordat iemand die huwelijksakte geïndexeerd heeft, heb ik nu hun huwelijksdatum en de namen van haar ouders. Ik doe mijn best om hun tempelwerk te verrichten.
Ik ben die indexeerder zo dankbaar! Dankzij u kan ik Ikuji’s schoonouders aan zijn vrouw laten verzegelen. Ik ben u heel erg dankbaar!’
