Natalie Terry was een van de ruim 66.000 deelnemers in het wereldwijde indexeringsevenement dat alle records brak, en ze maakt al bijna tien jaar deel uit van haar eigen wereldwijde indexeringswerk.
Tien jaar geleden stond Natalie op het punt om van Wiesbaden (Duitsland) naar Amman (Jordanië) te verhuizen. Aangezien ze drie dochters had en zwanger was van de vierde, wist ze dat de verhuizing pittig zou zijn. Vanwege de baan van haar man wist ze dat ze regelmatig naar een andere plek op aarde zouden verhuizen, maar dit was de eerste keer dat ze niet dicht bij een tempel zou wonen. Natalie probeerde een manier te bedenken waarop ze toch nog tempelwerk kon doen. Familiegeschiedenis, waaronder indexering, leek de oplossing. Nadat ze een artikel over familiegeschiedenis en indexering in de Ensign gelezen had en haar eerste batch geïndexeerd had, gaf Natalie toe: ‘Ik ben verslaafd!’
Indexeren werd onderdeel van haar wekelijkse routine en de invloed van haar inspanningen was in huis te voelen. In Jordanië probeerde Natalie een manier te vinden om haar enthousiasme voor familiegeschiedenis aan anderen door te geven. Dat bracht haar ertoe dat ze de jongevrouwen wilde instrueren. ‘Ik vertelde het jongevrouwenpresidium dat ik bereid was om de meisjes te leren indexeren’, zei ze. Al gauw werden de jongemannen ook uitgenodigd en werd er een leslokaal voor ingericht.
De activiteit was een succes! Nadien merkte Natalie op: ‘Ik kon de laatste vijf minuten van mijn presentatie niet geven omdat de jongeren zelf al druk met hun laptop bezig waren. Ze waren helemaal in het indexeringsprogramma verdiept. Het was erg motiverend.’
Vervolgens verhuisde de familie Terry naar Bangkok in Thailand. Daar woonde ze toen het wereldwijde indexeringsevenement plaatsvond.
Die internationale indexeringsdag gaf Natalie opnieuw de kans om te dienen, maar deze keer zou haar dienstbetoon persoonlijker zijn. Een nieuwe zuster in de wijk wist niet hoe ze aan het wereldwijde indexeringsevenement kon deelnemen en had hulp nodig. Vanaf het moment dat de taalbarrière tussen hen opgelost was, hielp Natalie de zuster om aan de zo succesvolle indexeringservaring deel te nemen. Ze voelden beiden veel voldoening toen het werk erop zat.
Natalie bewees dat afstand geen hindernis hoeft te zijn en vond een manier waarop ze dicht bij de geest van de tempel kon blijven en gehoor aan de woorden van president Thomas S. Monson kon geven: ‘Wij, de geestkinderen van onze hemelse Vader, zijn in deze tijd naar de aarde gezonden om aan de bespoediging van dit grote werk deel te nemen.’ (‘Het heilswerk bespoedigen’, Liahona, juni 2014, p. 4.)— Logan Steele
